KaRo Przyjaciel Forum
Dołączył: 23 Lis 2006 Posty: 144
|
Wysłany: Pią Lis 24, 2006 07:44 Temat postu: Moja psina - labladorka |
|
|
Charakterystyka szczególawa mojej suni.
Warto przeczytać,naprawdę.
CECHY CHARAKTERYSTYCZNE:
Labrador jest wyśmienitym myśliwym, obdarzonym doskonałym węchem oraz delikatnym uściskiem szczęk. Są to psy doskonałe we wszystkich rodzajach aktywności. Kolejna niezbędną cecha charakterystyczną labradorów jest krótkie, gęste, podwójne owłosienie chroniące psa przed woda w czasie aportowania (służenia). Krotki, wydrzy ogon jest inną równie ważną co owłosienie i charakter cechą labradora. Labradory mają wyśmienity temperament. Jest to rasa przyjacielska, otwarta oraz gorliwa do służenia człowiekowi. Są wybitnie inteligentne i łatwe w szkoleniu do wykonywania późniejszych zróżnicowanych kompleksowych zadań. Poważny błąd: jakikolwiek ślad nieśmiałości w zachowaniu. Dyskwalifikacja: agresja w stosunku do ludzi lub innych psów.
Labrador ...to pies nietypowy i wszechstronny
Bardzo zręczny, niezawodny i wytrzymały, obdarzony doskonałym węchem . Potrafi aportować każdy rodzaj zwierzyny, zarówno w suchym polu, jak i z wody. Bardzo zrównoważony, o przyjaznym usposobieniu jest doskonałym psem do towarzystwa. Gorliwy i pojętny, ma dobry charakter i wciąż chce przypodobać się właścicielowi..
Unikalna struktura sierści
Okrywa włosowa Labradora należy do gatunku sierści twardej i krótkiej. Gęsta i przylegająca, chroni psa przed zimnem i wilgocią. Ponadto Labrador produkuje więcej wydzieliny łojowej niż psy innych ras, co zapewnia jego sierści nieprzemakalność..
Masywne ciało i mocne kości
Zarówno w czasie pracy, jak i podczas codziennych spacerów, Labrador wykazuje ogromną żywiołowość oraz entuzjazm, co sprawia, że jego stawy są silnie obciążone. U aktywnych psów często dochodzi do uszkodzeń wiązadeł krzyżowych. Dlatego ważna jest odpowiednia dieta, która pomagać będzie w zapobieganiu problemom stawowym, także tym o podłożu zapalnym.
Naturalna skłonność do nadwagi
Labradory mają niemal "legendarny" apetyt, stanowiący najprawdopodobniej dziedzictwo po nordyckich przodkach, którzy pływając w lodowatych wodach Atlantyku, potrzebowali ogromnych ilości kalorii. W porównaniu do innych ras psów, Labrador charakteryzuje się znacznie niższym udziałem tkanki mięśniowej w organiźmie oraz zdecydowanie bardziej obfitą tkanką tłuszczową. Jego naturalne łakomstwo, w połączeniu ze zbyt małą ilością ruchu, znacznie zwiększa ryzyko otyłości.
Zmysł wzroku i węchu
Używane od początku do pracy w lodowatej wodzie, Labradory mają doskonale rozwinięte zmysły wzroku i węchu. Liczba ich komórek węchowych sięga 220 milionów, co jest wartością dwukrotnie wyższą niż u innych ras (np. u Jamnika 125 milionów, u Buldoga Angielskiego 100 milionów). Labrador jest także w stanie zapamiętać miejsca upadku kilku jednocześnie zestrzelonych ptaków (nawet do dziesięciu sztuk).
CIAŁO
Odpowiednio i proporcjonalnie zbudowany Labrador jest kwadratowy lub lekko tylko dłuższy niż wyższy. Długość przedniej nogi (mierzonej od łokcia do ziemi) jest w przybliżeniu równa połowie wysokości psa. Gdy pies stoi lub biegnie linia tyłu jest silna i pozioma poczynając od kłębu a na lekko opadającym zadzie. Lędźwie u dojrzałego psa są krótkie, muskularne i głębokie. Żebra przedłużają ciało oraz będąc dobrze wykształconymi z kręgosłupa tworzą szerokie silne masywne ciało. Patrząc z przodu na klatkę piersiową widzimy, ze pomiędzy przednimi nogami jest ona dobrze wypełniona i niezbyt szeroka. Pozwala to na lepsze i bardziej efektowne poruszanie się psa. Patrząc z boku przednia część klatki piersiowej jest dobrze rozwinięta i rozbudowana. Błędy: patrząc z boku widać jeden zwarta część ciała bez wyodrębnionej, dobrze rozbudowanej klatki piersiowej, baryłkowato ukształtowane żebra, klatka piersiowa zbyt wąska lub zbyt szeroka.
GŁOWA:
Głowa jest proporcjonalna do wielkości psa, ładnie ukształtowana, pozbawiona jakichkolwiek skaz. Patrząc z boku czaszka i pysk są w przybliżeniu równej długości i połączone łagodnym przejściem, które jest określane po części przez dobrze wykształcony, położony wysoko łuk ponad oczami.
Błędy: długa, wąska, masywna, bezczelna, klino-kształtna głowa.
OCZY
Oczy labradora są średniego rozmiaru, w pewnym stopniu trójkątne w wyglądzie ale nigdy tak bardzo żeby dawało to trwały efekt. Kolor oczu zależy od umaszczenia i tak dla czarnych i żółtych psów jest on brązowy, natomiast dla czekoladowych może być brązowy lub piwny. Powieki ciasno pasują. Kolor tęczówki pasuje do koloru nosa. Oczy tych psów sprawiają wrażenie inteligentnych i przyjacielskich. Błędy: żółte oczy, oczy zbyt ciemne, zbyt małe, zbyt okrągłe i widoczne, oczy zbyt blisko siebie położone, zbyt wystające lub położone zbyt głęboko, sprawiające inne wrażenie niż opisane (inne niż to, które jest właściwe dla usposobienia labradorów). Dyskwalifikacje: nieobecność pigmentu w tęczówce oczu.
PYSK
Patrząc z profilu, pysk jest silny. Most pysku, znajdujący się na tym samym planie ze szczytem linii czaszki, jest prosty. Patrząc z góry lub z boku pysk jest głębszy i szerszy w miejscu załamania niż na czubku. Usta opadają łukiem w kierunku gardła. Usunięcie wąsów jest dozwolone ale źle widziane. Błędy: ucięty pysk, zbyt długi i wąski lub zbyt krótki i gruby pysk.
STOPY
Dobre stopy to podstawa dla pracującego Labladora. Stopy są średniej wielkości, okrągłe o pełnych, dobrze sklepionych palcach i grubych, elastycznych poduszkach. Pazury mogą być usunięte. Błędy: platfusowate stopy, zającowate stopy, przekostkowienie stóp, skręcanie stóp do wewnątrz lub na zewnątrz.
OGON
Ogon to cecha wyróżniająca Labradora . Jest naturalnym przedłużeniem linii grzbietu, bardzo gruby i umięśniony przy podstawie i zwężający się ku końcowi. Ogon o poprawnej długości powinien sięgać nie dalej niż do stawów skokowych. Ogon jest pokryty takim samym, grubym, gęstym owłosieniem jak ciało ale nigdy nie sprawia wrażenia puchowego. To właśnie ciężkie owłosienie sprawia wrażenie, iż przypomina on swoim wyglądem ogon wydry. Kiedy pies jest spokojny, ogon spuszczony jest w dół w sposób naturalny, swobodny. Kiedy pies porusza się lub jest podekscytowany ogon może być noszony poziomo z tyłu lub lekko podniesiony. Ogon nigdy nie powinien skręcać się lub być noszony pomiędzy nogami. Psy z przetrąconym ogonem lub ogonem dłuższym niż powinien lub z ogonem noszonym inaczej niż powinien on być noszony powinny być surowo karane. Poważny błąd: ogon zbyt krótki lub zbyt cienki. Dyskwalifikacja: Ogon przetrącony, zmiany w naturalnej długości lub sposobie noszenia.
KOLOR
Kolor labradorów jest jednolity. Jednolite czarne, żółte (począwszy od jasnego kremowego aż do czerwonego), czy tez czekoladowe. Żółte psy mogą mieć zróżnicowania w kolorze na uszach, z boku oraz na brzuchu. Dozwolone są małe, białe plamki na klatce piersiowej ale nie są one dobrze widziane. Dyskwalifikacja: jakikolwiek kolor powstały jako kombinacja innych niż opisane wcześniej kolory, albinizm.
WYGLAD OGÓLNY:
Labrador jest psem średniego rozmiaru, o zwartej budowie ciała, silnie i mocno zbudowanym psem, z krótkim, gęstym, wodoodpornym owłosieniem. Ma małe, spuszczone uszy, krótki, gruby, wydrzy ogon, noszony poziomo z tyłu lub z lekko zakrzywionym ku górze. Długość ciała jest równa lub ewentualnie nieco dłuższa niż wysokość w kłębie, a odległość od łokci do ziemi jest równa połowie wysokości w kłębie. Labrador to pies pozbawiony cech przesadzonych, wysoki lecz nie długonogi, nie jest zbyt długi, czy też zbyt niski, nie jest również psem, który musi być karcony. Labrador powinien być oceniany jako pracujący pies myśliwski, więc jego błędy czy tez złe zachowania powinny być karcone proporcjonalnie do tego jak bardzo przeszkadzają one w zdolności do pracy.
Historia Labradora
Mimo swojej nazwy Labrador nie pochodzi z półwyspu Labrador, lecz z Nowej Funlandii. Psy te prawdopodobnie przywieźli ze sobą rybacy brytyjscy z Bristolu, którzy zawinęli do tamtejszych portów.
W 1662 roku W.Cormack, pochodzący z St. John, który odbył pieszą wyprawę przez Nową Funlandię wspomina o niewielkich czarnych psach wodnych "wspaniale ułożonych do aportowania" (retrievery)
Krótka sierść Labradorów była ogromną zaletą dla psów żyjących w ostrym klimacie Nowej Funlandii, ponieważ po wyjściu psa z wody nie tworzyły się nan niej bryłki lodu. Sa to psy bardzo wytrzymałe, doskonale pływające, które dzięki swej wielkości idealnie sprawdzały się, jako psy towarzyszące rybakom na tzw. "dorach" (małe łodzie służące do przemieszczania się na ląd z zakotwiczonych statków).
W 1830 roku lord Malesbury oraz pułkownik Hawker sprowadzili do Anglii "psy z St. John". W jednym z listów do przyjaciela, syn lorda Malesbury, wyjaśnia, że psy te nazwano Labradorami. Zapewnia także o dołożeniu wszelkich starań, aby utrzymać czystość rasy, nie chcąc stracić psa o "tak nieprzemakalnej sierści, jakby była nasączona olejem" I posiadającego "prawdziwie wydrzy ogon.
_________________ KaRo |
|